قرارگاه عملیاتی ابوغریب ارتش در ردیف آثار ملی دفاع مقدس قرار گرفت ...
فرمانده قرارگاه حفظ ابنیه و آثار سرزمینی دفاع مقدس استان خوزستان گفت : همزمان با 29 فروردین روز ارتش جمهوری اسلامی ایران ، قرارگاه عملیاتی ˈابوغریبˈ ارتش در دوران جنگ تحمیلی در ردیف آثار ملی دفاع مقدس ثبت شد.
سرهنگ ˈحسین عشقی ˈ روز سه شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود:این اثر به پاس قدردانی از ایثارگری ها و رشادت های غیورمردان نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، در منطقه ابوغریب و در ارتفاعات ˈتینهˈ با کد 160 به عنوان چهل و سومین اثر دفاع مقدس در ردیف آثار ملی دفاع مقدس ثبت شده است. وی گفت:این قرارگاه پس از آزاد سازی منطقه در عملیات غرورآفرین فتح المبین به منظور هدایت نیروهای ارتش در عملیات های ˈآفندیˈ و ˈپدافندیˈ جبهه میانی مانند عملیات محرم و والفجر 1 توسط یگان های لشکر 21حمزه سید الشهدا ، 30 گرگان ، 84خرم آباد ، 77خراسان ، 58 ذوالفقار و 45 تکاور مورد استفاده قرار می گرفت. این قرارگاه هم اکنون در اختیار تیپ 72تکاور اندیمشک می باشد. در تعطیلات نوروزی امسال بیش از دو میلیون نفر از هموطنان در قالب کاروان های راهیان نور و سفرهای انفرادی از یادمان ها ، مناطق عملیاتی و آثار ثبت شده دفاع مقدس در استان خوزستان دیدن کردند. ثبت آثار ملی دفاع مقدس در استان خوزستان از چهار سال پیش با هدف زنده نگه داشتن یاد و خاطره رشادت ها و ایثارگری های رزمندگان اسلام در طول هشت سال دفاع مقدس و همچنین نگهداری این آثار برای نسل های آینده توسط قرارگاه حفظ ابنیه و آثار سرزمینی دفاع مقدس خوزستان شروع شده است ...
================================================= ابوغریب ایران کجاست ؟
ماه مرداد بود و ما از خوزستان به خانه یکی از اقوام در تهران آمده بودیم. هوا خیلی خوب بود. البته برای کسانی که از گرمای 50 درجه جنوب به هوای 30 و چند درجه تهران آمده باشند چیزی شبیه بهشت بود. سایه خنک درختان، آب خنک شیر آب، چیزی که در تابستان برای ما خیلی دلچسب است. خلاصه مثل همه جنوبیها آرزو می کردیم ما هم تابستانی به این شکل و شمایل داشته باشیم...
یک روز که می خواستیم تهرانگردی کنیم پیشنهاد شد برویم امامزاده علی اکبر (ع) چیذر. من هم بد ندیدم بروم، هم زیارت بود هم سیاحت! مسیر را از میدان تجریش و دزاشیب به طرف شرق رفتیم. ما که حسابی از هوای خنک لذت می بردیم و دود و ترافیک اذیتمان نمی کرد! در طی مسیر چشمم به عکس بزرگی از یک شهید افتاد که آن را به دیوار نقاشی کرده بودند زیر عکس نوشته شده بود محل شهادت: ابوغریب. این نوشته ابتدا خیلی گذرا توی ذهنم چرخی زد و گذشت اما دوباره توجهم را بیشتر کردم: ابوغریب! ابوغریب! یادم اومد، یکبار تا نزدیکی آنجا رفته بودیم نزدیک دشت عباس ...
آن منطقه را کاملا می شناسم شاید خیلیها زندان ابوغریب بغداد را بیشتر بشناسند اما این منطقه ای است در نزدیکی جاده اندیمشک دهلران. زمستانهای مطبوع اما تابستانهای بسیار گرم. یادمه آن موقعها پدرم میگفت:«هر کی میخواد تو این منطقه بیاد باید کلمن آب و یخ همراهش باشه والا از تشنگی میمیره»! البته الان هم اگه ماشینت کولردار نباشه وضعیت همانجوریه! گرچه که کولر هم باید کولر باشه تا طعم خنکیش رو حس کنی... به هرحال آفتاب داغ، زمین داغ و انعکاس نور آفتاب از زمین، همه به گرمتر شدن محیط کمک می کند نمی دونم زمان جنگ اینجا چطور می جنگیدند.
از افکارم بیرون اومدم، به چهره معصوم این شهید بیشتر نگاه کردم در ذهنم به او گفتم تو کجا ابوغریب کجا؟! برای خودت در این هوای خوب داشتی زندگی می کردی چی شد که سر از ابوغریب درآوردی؟ بیابان برهوت! چه وظیفه ای بود که این طور تو را به دل کندن از همه چیز واداشت و به آن وادی قتلگاه برد و تو چه عاشقانه رفته ای! چون اگر اینطور نبود که اصلا نمی رفتی. با این گفتگو در برزخ خودم بودم که آیا ما می توانیم اینگونه ادای تکلیف کنیم؟ به راستی ما دراین آخرای قرن هجری چقدر پایبند عقایدیم و چقدر پایبند دنیا؟ آیا به راستی آنها رفتند تا ما بمانیم ]دلخوش به دنیا[ یا رفتند تا ما نمانیم ]در راه[؟
اشک در گوشه چشمانم جمع شده بود و بغض کوچکی گلویم را می فشرد از کنار عکس او گذشتیم و من سرم را از پنجره ماشین بیرون آورده بودم تا آخرین نگاهم را به چهره او بیندازم در حالیکه امتداد نگاهم به وسط آسمان دوخته شده بود...
=================================================
اینجا تنگه ابوغریب است ...
پارسال که با بسیج دانشگاه اردو راهیان نور رفته بودم وسط راه کم کم دیدیم جاده فرق کرد و وارد جاده ای شدیم تقریباً شبیه جاده چالوس شاید هم باریک تر که برای من یا شاید برای همه ناشناخته بود و کلا با جاده های سمت جنوب و مناطق عملیاتی جنوب که برای یادمان های می رفتیم ، فرق می کرد . از کنار یک پالایشگاه گذشتیم و بعد یکی دو دقیقه به یک جایی رسیدیم دیدیم اتوبوس ها که فکر کنم هشت تا بودند به زور کنار جاده توقف کردند نه اینکه جای پارک باشد تقریباً یک مسیر رو بستند . همه گفتند چیزی شده ؟ که گفتند بچه های پیاده بشند . پیاده شدیم . اولین نکته این بود که زدیم به دل کوه و گفتند بچه ها روی اون تپه جلویی بشینند . نکته جالب این بود که عموماً بچه ها وقتی وارد یادمانی می شدند "فخلع نعلیک" می کردند اما اینجا دیدم فقط یک نفر اون هم مسئول اردو پابرهنه شد اون هم روی سنگ های تیز نه روی خاک های یادمان های دیگر مثل شلمچه . خلاصه صحبت ها شروع شد تا اینکه رسیدیم به اصل داستان و گفته شد :
اینجا تنگه ی ابو غریب است . اینجا کربلاست . اینجا جایی است که یک عده از رزمنده ها محاصره شده بودند . تیر هم نخوردند بلکه از تشنگی شهید شدند . بله از تشنگی شهید شدند . جایی که برای رساندن آب سینه خیز آمدند تا آب برسانند و سقا را هم شهید کردند . بله صدایی که از ابوغریب می شنوید همان صدای کربلاست . آب.....آب.....آب.....
گفتم بچه ها قبل از صحبت ها کفش به پا بودند به غیر یکی دونفر چون تقریباً هیچکس نمی دونست که کجاییم و وارد یکی از ناب ترین مناطق دفاع شدیم . اما بعد از صحبت ها و تو وقت آزادمون و وقت سوار شدن به اتوبوس ها خیلی ها رو دیدم که کفش به دست شدند .
اما در ابو غریب چه گذشت که شد ابوغریب ؟
در ماجرای تنگه ابوغریب که پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ توسط ایران رخ داد، عراقی ها در منطقه فکه (شمال غرب خوزستان) حمله ای را از طریق تنگه ابوغریب بر علیه ایران انجام دادند. در آن ماجرا یک گردان به تنهایی جلوی یک لشکر زرهی عراقی ایستاد و نیمی از این گردان به علت تشنگی شربت شهادت نوشیدند ...
راوی منطقه می گفت به خاطر این پالایشگاه کناری کل سنگر های باقی مانده اینجا رو چند سال اخیر خراب کردند . به خاطر وضع فیزیکی هم علی ظاهر کاروانی رو به اینجا نمی آورند . راست می گفت که برای حفظ تخت جمشید!!!از همه چیز می گذرند . باور نکردنی است یک منطقه به این نابی زائر که ندارد هیچ از کنارش هم که رد شویم خوب میگیم کوهه دیگه چیز خاصی نیست و خیلی راحت از کنارش می گذریم . باور نکردنی است که سالی چهار میلیون زائر به راهیان نور برود و اینجا را نبیند آن هم برای ما امت حزب الله که تمام مناطق دفاع مقدسمان رو یادمان کردیم و اماممان به ما یاد داده عید به عید به راهیان برویم و خودش هم هر سال به این مناطق نورانی می آید . بله ؛جداً آنجا ابوغریب است . پارسال تو همون ابوغریب با خودم عهد کردم که حداقل تو وبلاگ خودم از غربت این شهدا بگم و شروع کردم تند تند عکس گرفتن که باتری موبایلم تموم شد . حدوداً یکسال هست این قصد رو دارم اما الان دارم می نویسم که حدوداً دو سه روز دیگه اگر خدا قسمت کنه و شهدا بطلبند داریم با بچه های بسیج دانشجویی دوباره می ریم راهیان نور. این مطلبم با تاخیر یکساله نوشتم که اگر امسالم ابوغریب رفتم فقط از خجالت آب نشم و بازهم عبارت معروف "شهدا شرمنده ایم" رو باید بگم . پارسال وقتی برگشتم اسم تنگه ابوغریب رو تو گوگل زدم که یک مطلب از خبرگزاری فارس آورد در مورد ساخت فیلمی برای تنگه ابوغریب که کارگردانی فکر کنم آقای شاه حاتمی قصد به تصویر کشیدنشو داشت که ان شاءالله منصرف نشه و این فیلم رو بسازه که ظاهراً داستان تبدیل به یک سریال ده قسمتی شد که از چهار - پنج سال پیش و به درخواست شبکه اول سیما آماده تولید شده است اما متاسفانه هنوز هیچ اتفاقی عملی در این زمینه نیفتاده است . اما به هرحال از همون عکسای خودم و عکس هایی که از بچه ها گرفتم چند تاشو انتخاب کردم که گلچینی براتون می زارم تا شما هم بدانید غربت ابوغریبیان یا همان یاران حسین بن علی(ع) با تاخیر زمانی را ...
تمامی حقوق مطالب،
تصاویر و طرح قالب برای شهدای شهرستان گتوند ترکالکی و حومه امتداد محفوظ است، نقل و
استفاده از آنها در سایت ها و نشریات تنها با ذکر منبع
مجاز میباشد
منوی اصلی
وصیتنامه و زندگینامه شهدا
آمار کاربران
آمـار بـازدیـد سـایـت
